هم پیوندی الگوهای رفتاری با کالبد در باز آفرینی فضای شهری (نمونه موردی:تجریش)

محیط همواره بستر زندگی انسان بوده و تعامل میان انسان و محیط(طبیعی و انسان ساخت) یکی از موضوعاتی است که توسط بسیاری از صاحبنظران مورد توجه قرار گرفته است. این ارتباط متقابل و دو سویه، در تمامی ادوار زندگی بشر ،در حالت اعتدال به سر می برده است لیکن،با وقوع انقلاب صتعتی، پیامدهای پس از آن،بسط تفکر خرد ابزاری و سلطه ی ماشین بر عرصه های مختلف زندگی بحران های بی شماری ایجاد شد. این بحران های در قرن بیستم به دلیل وقوع دو جنگ جهانی،تخریب های ناشی از آن در شهر و بهره گیری هر چه بیشتر از تولیدات صنعتی مبتنی بر عملکردگرایی در معماری و شهرسازی از منظر توجه به ویژگی های بستر و زمینه ی طراحی،که در رویکرد معماری مدرن با گسترش سبک بین¬الملل مورد بی توجهی قرار گرفته بود،و همچنین توجه به انسان و رفتارهای اودر دستور کار قرار گرفت.هدف از تدوین این پژوهش نیز بررسی تاثیربستر و زمینه ی طراحی و به طور مشخص ویژگی های الگوهای رفتاری و محیط انسان ساخت است تا بتوان بار دیگر تعامل از دست رفته میان کالبد و رفتار را در طراحی مد نظر قرار داده و به ارتقای کیفی محیط زندگی انسان،که هدف اصلی طراحی شهری است،یاری رساند.پیگیری این هدف نخست با بررسی مبانی نظری موضوع آغازشده و سپس شناخت وتحلیل ویژگی های مختلف کالبدی ،فضایی و رفتاری در تجریش و به طور مشخص تر در خیابان شهرداری (حد فاصل میدان تجریش و میدان قدس )صورت می پذیرد و در نهایت طراحی با رویکرد هم پیوندی کالبد و الگوی رفتاری برای این خیابان انجام می گردد.